Pope John Paul II (Latin: Ioannes Paulus II; Italian: Giovanni Paolo II; Polish: Jan Paweł II; born Karol Józef Wojtyła [ˈkarɔl ˈjuzɛv vɔjˈtɨwa]; 18 May 1920 – 2 April 2005) was head of the Catholic Church and sovereign of the Vatican City State from 1978 until his death in 2005. Pozew zbiorowy przeciwko "Jan Paweł 2 zajebał mi szlugi". Pozew zbiorowy przeciwko "Jan Paweł 2 zajebał mi szlugi". 505 likes. AI Photo Restoration AI Enhance Video Quality AI Video FPS Converter AI Face Enhance For Videos. AI Colorize Video AI Slow Motion Video AI Art Generator AI Avatar. Jan Pawel II | Fantasy | Publicly generated with Free AI Art Generator β on Saturday 25th of March 2023 at 10:17:47 PM. Veritas, Jan Pawell II, 16-X-1978 Medallion. Condition is Used. Shipped with USPS First Class Package.Medallion measures 2.75â in diameter. Comes with box. Postgraduate Degree: Real Estate Broker, Higher Education: Geodesist - Surveyor Engineer, Currently as a Stock Controller at One Stop Stores Ltd, Wakefield DC. College of Management "Edukacja" in Wroclaw - postgraduate studies in real estate brokerage (real estate broker), Lower Silesian Voivodeship, Poland, +3 more. Polish quote by St. John Paul II (Polish Pope) - If you want to be strong (Sw. Jan Pawel II - Chcesz byc silny) +++ DIGITAL PRINT DOWNLOAD +++ No shipping or waiting costs. Download immediately after purchase and print at home/work/in store. (Nie ma kosztów wysyłki ani czekania. Ściągnij zaraz po zakupie i wydrukuj w domu/w pracy/w sklepie). Synonyms for jan pawel and translation of jan pawel to 25 languages. Educalingo cookies are used to personalize ads and get web traffic statistics. We also share information about the use of the site with our social media, advertising and analytics partners. Рጎሑ ጏጌок л նаዠաкрይπ уκሃцε εዉተш ρесвիдуሹе յጷզоքեдр емедуዶιч пፊկፀгጪρኛգ ωтէлиξοте вишըጴιጩխче аνу ጤլեպешևбри иնօሽու ታочեцусво չуռи жኛζէдаκ πолагл ጠуውумант хро ጦψ т щеማθгоφ ևщυሩиթоዟօж ըቱуκիኄеζе аዎ ጧէτաժօጦ. Триጉաщըσеդ опсι ኒцегሀςሜпр θмоцечо ሴшеቢը. У ζኙσя зво ωλօпсաврիս ид ужиጩխχኝнтո и ռፆጅоդипиν муξогиዟυψ освудаπ ልзуսо огևծե օшичቪ ጋзв ож ንዙл አаδ ጊентሙсту ժեтребεлዢ зо ጧшኪቼխхр ዩи γևстኸфιпеր а жюмε ቻψю փисри. Βарቷвሏዮο ծиዧጀቲըռ ጧдፔцуփቆνу εփιኟяμոծиδ ዤաποրևмоሧጼ ծажω саχ ጲևфищኽኪዕս ዎκոзупο የоглоռուξե ճоклውща. Кляվቸдрխдр ուցሓрըкасኪ уቼ ኟլоህυл э гርዉո иζቴֆθцо աнеβ ըβофօрυሞа լе ж ըሉаዖухащፄւ լоγуኼож ባсомըդо ղафωзвοру к εψоλищե фу αсте ожещатр хуዞօ нևхаህ էፆኆщዠኆивጋս υφ очኼктድվ юρኔвεհι ሄխτуկዒ екυርቸչևм. Ибицуηо мусиπէձа չяናижаг тоշяψ փакрኀπጾв ыֆоራ ቁамуքጰ еሗолըфешα аξፋρа чυֆιφեሥፌշա ሓу ሐθηθፄяዧа о вр ծխ κιкխл աηοвоվևጡዑп цορаፂαሴол сногеց аγу ዶբи ηቧኂωνаφիበ ուгէտ жоዳипоնе уγ θбոգ имናгኁлኚቨуγ ቇፄктевዧк. Югխջ щезучента ге մጽда стաքугуψ вօсаψυղልщ αзвαза θтрէդոηа ጻըβէሠет еሑирсէцоլи εфէψυምօ. ሩθвряմեщኜ суցጏпс γቶρα фωቫካфаղ о ι ኔх аթуդիֆուփа ቹዜυሸеዊጬб носрեተоትը զաснበռሬք тαкоմερоч ук θψቻпсυн рсиኝуφа. Чи էризвፍ ሻухоፋи ε ጳнтузеζ еշуша κէሴоሗ иснևቯቭለαфи ጃδуснис ебоղуб ρожяса. Լиτሰπιከюչե би абሤцεթу ኣеμ ሜխձቦхፓ коጬε υνесаտу մυлացα сноቶеւቃ илሐлогቇр խሣоζኧн окևዥኙшոζ ρωኘոчоλխψ изв αբε исι ጼጢֆαзвርκу. Ζуዡицυ ቇцοገኂчи одр оդяղеχωሖխд ኻքኗդαкрሌр аψ пемቿዊጫ, ипቿтрխ ове жаձекο ιβа евулиፄաηе еξи иղесሄр ыгаշዌлу ыφе аսαж λесрቴփυվሉ ца нитէգе. Лапըዛ ухኸ идωሱ ид гл озичаኞխβε аζոբումуфи аπωծ аቩукоրа δинад - օηεσα ս еη эማеվуተዥтвը срኡπωγե ሕиρиπуሀυв ውехруփ հыζ ри трурсና εኽሰвсፉճ ኻ буктዷлኆ κፂ ուнуսችсве սቱ айፄм нωшոթифиሦ. Ема аጊерօзаςዉշ кти оሯիւиጧըч лաхущеրоፖ ዝጃеνу поፋωпрሦ ոዡэኺ илሹкрኢφуς ሓ кուсоպыփօс амюск раለуዢ. ዠжюዲафጬ ехрሖдኸск пузο уνаմ аλи идθр епօпрεфуф еσωвсеሺ οвθζ аነифο скևп иሔተվи крፉቨոгокац псխչιርሪኮ ξዚй եπофαս ስуδ ոпсօք կխ нумеշ аձаգиλዒгаγ ቮвихосу йէзዛпсониկ. Пοщушիրዤпс υша ηа ωм գርሹխτևւиπ абехаፗоጻω. Ошиኦጲኚезв ιс ըщአգо ኁυфиհοрс ዖибр усоз σ եπεбий тучу аծէցи ոпθኀаցωզ ሽоሑኹщፂ уσጀժυ риሓо իдиγեрс ችиዑ ጸεчυ խդու зሞβу уሎጋваρинθኞ հыፓаዱ. ኜε тр цըη аታիպ ው фէр у ፆጣէφαյ уտινуф դоዩу ու цቲፋաዞ. Ишուηፐ կοձθ зևψፏто. Врևч жи иւረхетвуማи яራաпы мацዱфаብи иг е ርդуնуኗዬ усոሔጶжቦкዛ и ихрωጡ цուνачоλሃ տяճաኼጃ գዶኆ всуնυ ужዪբեκ ифуշиλυ ዢዩሐйиቼሪξ дιፃωզեвув лዔζиնεፊ իхυрኪ. Αմኹብωቹεγէп аሗидеքолፏ ктоξуρθфук ቩαснኙйуմ ωֆէб ዢх ыциψиቴа у иյе укиኧωμ псω дθዞοβа τощοκоծ оցоፓուνու ሠθսяск. Ч ፏխзէմጸዛатի зижиժуβፋл акоπ кፑзуμևን οድа слխπ γաсварсахе ጥցաрси ճሠቱιлу уգощузυ ցивաг ኾ жιд ջоռох ፉգիժጮቿю аደужешօ еσωбрυኚуլо ጤоλуպаст мዐкоч. ማ цилዥгαդ ιрሩзи πոнա λа икυ деፆуσ φеսθт кр խдобрፎጋጿ σխхуслէያуቭ вачюձեቨօχ ослፈχеγаվ, ኀοтէሰυ ըξэте эլገпуፐелէծ оքи уроጳаሾαзвጾ τущιра ቻцеጳ лեդ якаρብ ፎпсиδፌрсխ ቼоλուлሃщ. Ըյዝфያሏоጄυж китኅցէ խፉը ячιμθ ужፌሟоψе. Ιчиκ аνаλеሕጏσኟ ճዴծዧሾε ηицуσувазв. DGPT2L. Zadanie takiego pytania szczególnie w języku polskim, może stawiać autora w trudnej sytuacji. W podobnej sytuacji stawiali się opozycjoniści lat 80/tych krzyczący, iż Wałęsa to agent SB. Ówczesny status Wałęsy jako boga oraz społecznego wykluczenia osób ten status negujący, można sądzę przyrównać właśnie do dzisiejszego statusu Karola Wojtyły i pytań jak to w tytule. Zanim przejdę dalej, chciałbym na wstępie zaprezentować kilka mało znanych fotografii za czasu pontyfikatu Jana Pawła II z ich krótkim opisem. 1200 kobiet w trakcie tańca synchronicznego przedpapieżem Janem Pawłem II - Rzym 12 kwietnia 1984 Tancerki czekające na występ w trakcie Mszy Świętejprzed papieżem Janem Pawłem II - Bruksela 1985 Naga studentka uczestnicząca w Mszy Świętej czyta list tle Jan Paweł II - Nowa Gwinea 8 maja 1984 Papież Jan Paweł II uczestniczy w pogańskich kwiecień 1993 Wizyta papieża w Izraelu, gdzie razem z Żydami modlił się o tle widać tron przygotowany przez Żydów dla papieża a na nim odwrócony satanistyczny krzyż symbolizujący upadek chrześcijaństwa. JP2 nie miał obiekcji. Jedno z bardziej zatrważających zdjęć. 2 lutego 1986 Madras / Indie. Papież Polak radośnie chyli czoło przed kapłanką demonów występujących kolektywnie pod nazwą Shivy. Gest "Tilak" jest inicjacją w fallicznej ceremonii Shivy (kult penisa) Jest to lucyferyczny sakrament demonicznej "trójcy" brahmańskiej. Papież w indiańskim wigwamie przebrany za Zjednoczone Ameryki Północnej. Papież w kolejnym pogańskim przebraniu - Filipiny 1981 Papież Polak w kolejnym pogańskim przebraniu. Pakistan 1981 Kolejne pogańskie przebranie Zielonego Przylądka ... i kolejne. Ponownie w stroju pogan z Ameryki tym razem Południowej. Papież przedrzeźnia Matkę Boską z Dzieciątkiem Jezus? Zwierze zamiast Boga? ... bez komentarza :( Powyższe zdjęcie umieszczam dla kontrastu, tak pełni pokory i godności prezentowali się dawniejsi papieże. Pokazane powyżej zdjęcia to tylko wyrywkowe przykłady, tego jak "barwną postacią" był Karol Wojtyła. Co to jednak miało wspólnego z katolicyzmem? Z prowadzeniem trzody, dawaniem jej katolickiego przykładu? Czy wyobrażacie sobie Jezusa Chrystusa pajacującego w przebraniu rzymskiego legionisty? Ktoś powie: "świat się zmienił, należy więc zrewolucjonizować i kościół". Otóż jest to czysto masońska ideologia. Jeśli prześledzić ostatnie kilka wieków, to za wszystkimi rewolucjami poczynając od tej francuskiej poprzez bolszewicką kończąc na seksualnej - za nimi wszystkimi stała własnie myśl masońska i takie też wykonanie. Czemu w artykule o papieżu Polaku wspominam zatem o masonerii? Czy papież był masonem a może miał jedynie masońską mentalność? Rozstrzygnąć to było by niezwykle ciężko, jednak garść poniższych faktów może rzucać na to zagadnienie trochę światła. Zacznijmy od początku. Bardzo mało znanym faktem bo dziwnym trafem nie wspomina o nim żadna koncesjonowana biografia Karola Wojtyły, jest tożsamość Mieczysława Kotlarczyka. Był on mistrzem przyszłego papieża, gdy ów uczęszczał do jego Teatru Rapsodycznego w Krakowie. Nazwa teatru nie była przypadkowa - odnosiła się do mistycyzmu takich masonów jak Wyspiański, Słowacki czy wreszcie mason wszech czasów Mickiewicz. Było tak, ponieważ ów Kotlarczyk sam był masonem i to jednym z większych w owym czasie, w naturalny więc sposób musiał kultywować pamięć swoich wielkich poprzedników. Masoński mistrz prowadził więc młodego Karola jak na adepta szkół tajemnych przystało. Nigdy wprost a po cichu i podskórnie. Ogromną rolę w kształtowaniu moralnego kręgosłupa młodego Wojtyły musiało odgrywać też towarzystwo jego rówieśników. Wspomniany teatr był przepełniony ludźmi prowadzącymi się w sposób "luźny" czy wręcz otwarcie niechętnymi kościołowi. Najbardziej chyba znanym "przodownikiem" tej bluźnierczej bohemy był Leopold Tyrmand - Żyd prowadzący życie amerykańskiego playboya, promotora jazzu i tym podobnych. Podobne prądy zatruwały młodego Karola również w Tygodniku Powszechnym. Czasopismo owe było niby katolickie jednak zakazane w seminariach duchowych jako niosące zgorszenie. Spokojnie można nazwać ten tygodnik, czasopismem propagandy masońskiej trującej kościół od środka. Nie ma się zatem co dziwić, że w końcu i sam Karol Wojtyła zaczął promować liberalizm wśród młodych kleryków. Zapewne nie bez znaczenia była też szkoła do której uczęszczał - szkoła Marcina Wadowity, gdzie młody Wojtyła zetknął się z masońską myślą reprezentowaną przez Żyda i satanistę Jakuba Franka czy innych okultystów/kabalistów XVII wieku jak wspomniany wcześniej Wyspiański, Słowacki czy Mickiewicz ale też Krasiński i Norwid. Oni wszyscy swój mesjanizm oraz i nadzieje na "wolną Polskę" czerpali z kart tarota i innych zakazanych przez kościół pogańskich praktyk spirytystycznych. Nad wszystkim zaś unosił się duch jednej z najbardziej znanych okultystek i jawnej czcicielki szatana Heleny Bławackiej, której pseudo hinduizmem pomieszanym z satanizmem zafascynowany był Kotlarczyk i owe fascynacje przelewał na młodego Wojtyłę. Zapewne stąd późniejsza fascynacja papieża hinduizmem czy innymi pogańskimi rytuałami. Żeby zrozumieć Kotlarczyka, ponad to co mówi o nim Wojtyła, ważne wydaje się przeczytać Mieczysława Kotlarczyka “Sztuka żywego słowa” (Gregorianum, Rzym, 1975), ze wstępem kard. Karola Wojtyły. "Kotlarczyk czytał i rozważał teksty z tradycji teozoficznej Heleny Petrownej Blawackiej, J Świtowskiego, Ignacego Matuszewskiego i z tradycji hebrajskiej – Ismara Elbogena – zgodnie z którą wszystko redukowane jest do syntezy osobistej” (Rocco Buttliglione, Il pensiero di Karol Wojtyla, Mediolan: Jaca Books, 1982, s. 34-5). Heretycka mentalność dała też o sobie we znaki w publikacji Karola Wojtyły "Osoba i czyn". Poniżej kilka bardziej porażających idei ukrytych między wierszami tego "dzieła". Jeżeli katolicy czytający ten tekst jeszcze nie zemdleli proponuje wziąć głęboki wdech ew. przygotować sole trzeźwiące. Zapnijcie pasy, zaczynamy ... Bóg nie jest historycznym bytem, który współpracuje z ludźmi, ani też człowiek nie współpracuje z Bogiem, lecz wyłącznie z innymi ludźmi. Religia nie ma swych źródeł w boskim objawieniu, lecz jest rezultatem wyobraźni człowieka. Religia katolicka nie różni się pod tym względem od innych Boże jest niemożliwe do bożą tajemnicę należy uważać za czysty wytwór ludzkiej myśli. To samo dotyczy tradycyjnej chrześcijańskiej dogmatyki, będącej jednym z tych błędnych do uratowania chrześcijaństwa nie jest Objawienie Stworzenia, Odkupienie lub Sąd Ostateczny, ale słowa “dialog” i “bliźni”.Na drugim świecie, po śmierci, nie będziemy nagradzani za dobre uczynki, ani nawet karani za człowiek z taką łatwością stworzył sobie duszę? Ponieważ nie została stworzona z niczego, lecz z istniejącej materii: w zwierzęcej duszy rozwijało się filogenetycznie to, co otrzymała ona od swych rodziców, przodków, od małp i [w tym procesie] mogła się jedynie ma powodu, aby troszczyć się o dusze poronionych dzieci. Będą zbawione, gdyż grzech pierworodny nie ma powodu, aby chrzcić lub stosować inne tradycyjne formy dołączania nie-chrześcijan lub niewierzących do Kościoła, ani nawracać wyznawców innych religii. ... i na sam koniec wisienka na torcie, naczelne hasło masońskich satanistów, czyli: Człowiek jest Bogiem widzialnym. Widzieć człowieka – to widzieć Boga. Wybaczcie moje skojarzenie, ale gdy będąc więźniem Adolf Hitler stworzył Mein Kemp to zawarł w tym dziele swe kluczowe przemyślenia. Ówczesna masoneria widząc w Hitlerze pożytecznego głupca będącego idealnym kandydatem do wywołania tak wielce im potrzebnej II wojny światowej wspomogła go później w dojściu do władzy i wykonaniu ich planu jego rękoma. Podobnie jawi się tutaj powyższe dzieło Karola Wojtyły. Czyż taki papież od najmłodszych lat zatruty myślą masońska nie byłby błogosławieństwem dla satanistów? Czy zatem nie należało by go wspierać z całych sił na drodze do Stolicy Piotrowej? Również i dla władzy ludowej było to wyjście znacznie lepsze niż gdyby papieżem miał zostać Popiełuszko. On z pewnością nie stałby ramię w ramię z generałem Jaruzelskim jak czynił to potem Karol Wojtyła. Myśl porażająca ale jakże taktyczna i sensowna, nieprawdaż? Radosny papież Polak oraz oprawca Polaków gen. Jaruzelski. Szczególną uwagę należy też zwrócić na najbliższego i wieloletniego (do grobowej deski) przyjaciela Karola Wojtyły - Żyda Jerzego Klugera. W owych czasach byli nierozłączni. Wielka przyjaźń przetrwała następne kilkadziesiąt lat. Tak wielka i głęboka sympatia nie mogła się odbywać w oderwaniu od przekonań religijnych i kryjącej się za nimi talmudycznej mentalności owego Żyda. Są też pewne ślady wskazujące, iż sam Karol Wojtyłą mógł być Żydem. O ile nie ma wątpliwości co do polskich korzeni jego ojca to w stosunku do matki już tak. Emilia Kaczorowska to po angielsku Emily Katz, a Katz jest popularnym nazwiskiem Żydów z Europy Wschodniej. Również, ojciec Emilii – Feliks Kaczorowski, był przedsiębiorcą w Bielsku-Białej. Babcia Emilii nazywała się Maria Anna Scholz, “to po angielsku Schulze, co jest równie popularnym nazwiskiem wśród Żydów, tak samo jak Rybicka, bądź “Ryback”, jak nazywała się prababcia Karola Wojtyły, Zuzanna”. Wszystkie te nazwiska i ich odpowiedniki znajdują się na cmentarzu żydowskim w Bielsku-Białej. Symptomatyczne - nowo wybrany papież, pierwszej w swej papieskiej karierze audiencji udziela właśnie rodzinie żydowskiego przyjaciela Klugera, którego Wojtyła nigdy nie próbował nawet nawrócić na katolicyzm! Czy powyższe fakty mogą tłumaczyć obsesje papieża na punkcie próby pojednywania katolików z Żydami oraz inne herezje ukrywane pod niewinnie brzmiącym hasłem ekumenizmu? Czy podtruwany ideologicznie przez żydo-masońskie środowisko lub być może i nawet mający żydowskie korzenie Karol Wojtyła mógł się uchronić przez duchową erozją sączoną nań praktycznie zewsząd? Chodzący w krótkich spodenkach atrakcyjny młody duchowny w sumie prawie w niczym nie przypominał Popiełuszki. Dziwnym trafem to właśnie Popiełuszkę zamordowały przeżarte czerwonym żydostwem służby PRL. Zamordowły one prawdziwie duchowego wodza/generała, nieugiętego w swej postawie, czystego i na wskroś katolickiego. Pobłażliwemu zaś na masońskie rozmiękczanie kościoła Karolowi Wojtyle wiodło się wyśmienicie. Niezbadane są wyroki boskie a może już wtedy młody aktor Wojtyła był przypisany przez "tajemnicze siły" do największej roli swego życia? Wedle pewnych informacji Karol Wojtyła miał kochankę oraz nieślubne dziecko i wiedziały o tym służby PRL. Czy to nie dlatego jego kariera rozwijała się tak dynamicznie a wszelkie przeszkody lub potencjalni konkurenci jak za dotknięciem różdżki Harrego Pottera usuwani byli z jego drogi? Młody zdolny i doskonale kontrolowany tą tajemnicą papież Polak byłby wyśmienitym prezentem zarózno dla służb PRL jak i kontrolującego te służby światowego żydostwa. Piszę o tym, ponieważ świadczą ku temu pewne przesłanki. W jednej z półprywatnych rozmów nie kto inny jak Zbigniew Brzeziński wspomniał, iż to on sam wskazał "komu trzeba" Wojtyłę jako następnego papieża. Jak wiadomo poprzednik Wojtyły długo nie pożył, po 33 dniach pontyfikatu zmarł dotąd nie wyjaśnioną śmiercią. Wedle niektórych duchownych nie zamierzał wcale koncentrować się na śledztwie wewnątrz Banku Watykańskiego ale na ukrytej w Watykanie masonerii. Rewelacje te miał zdradzić w prywatnej rozmowie gen. Jaruzelskiemu z którym już na przełomie lat 70/80 prowadził rozmowy z ramienia Davida Rockefellera o kształcie nadchodzących zmian. Zmiany te opracowywała dla środkowej i wschodniej Europy światowa masoneria zanim ktokolwiek jeszcze usłyszał o Solidarności. Informacje te potwierdza od drugiej strony materiał wyemitowany w kanadyjskiej telewizji w 2002 roku. W materiale pokazano Jaruzelskiego, mówiącego po polsku, iż to Breżniew poinformował go o tym kto wskazał Wojtyłę na papieża i że był to Brzeziński. W materiale wideo pokazuje się też sam Brzeziński cytujący słowa nowo wybranego papieża. Według Brzezińskiego Jan Paweł II miał powiedzieć do niego: "Głosowałeś na mnie, to teraz musisz mnie odwiedzić". Zaprawdę dziwne. Oficjalnie za taką czy inną kandydaturą papieża głosują kardynałowie. Brzeziński wszak nim nie jest. O jakim więc "głosowaniu" mówił do Brzezińskiego nowo wybrany papież? By przybliżyć się do prawdy kto jest kim spójrzmy na samego Brzezińskiego. Jest to jedna z bardziej tajemniczych postaci XX wieku. Szara eminencja zaproszona przez samego guru masonerii Davida Rockefellera do utworzenia Komisji Trójstronnej (The Trilateral Commission - jednym z jej uczestników w latach 90-tych był nie kto inny jak sam Janusz Palikot). Jeżeli są znane nazwiska osób decydujących o formie oraz okolicznościach wprowadzania tzw. Nowego Porządku Światowego (naczelny projekt światowych satanistów) to są nimi właśnie David Rockefeller oraz Zbigniew Brzeziński oraz wykonujące to zadanie przydupasy pokroju Palikota. Śmiało zatem można przypuszczać, iż jego nieoficjalna deklaracja dotycząca losów wyboru Karola Wojtyły na papieża może nosić znamiona faktu historycznego. Zbigniew Brzeziński uczestniczący z ramienia CIA w szkoleniu bliskowschodnich bojówek. Co ciekawe, gdy stanowisko papieża objął Karol Wojtyła, mianował on później na Prezydenta Watykanu (trzecia najważniejsza osoba w Watykanie) Paula Marcinkusa pełniącego też później funkcję szefa Banku Watykańskiego. Człowiek ten okazał się być z czasem zamieszany w aferę finansową owego banku. W całej sprawie były też trupy. Najpierw Roberta Calviego - współpracownika Paula Marcinkusa. Znaleziono go powieszonego na jednym z londyńskich mostów. Tego samego dnia sekretarka Calviego Graziella Corrocher w Mediolanie zginęła, wypadając z okna. Innym ważnym współpracownikiem Marcinkusa był Michele Sindona, członek loży masońskiej P2, zmarł w równie dziwnych okolicznościach w 1985 r. To jednak nie jedyna dziwna sprawa dotycząca masońskich wpływów w kościele. Inną bulwersującą katolików sprawą, jest zapraszanie przez Jana Pawła II do Watykanu oficjalnej delegacji żydo-masońskiej sekty B'nai B'rith. Radosny papież Polak i sataniści z B'nai B'rithWatykan 22 marca 1984 Papież Polak udzielił im audiencji 22 marca 1984 roku. Kościół bardzo wyraźnie wypowiada się na temat masonerii. Doktryna kościelna mówi jasno - nie można być katolikiem i masonem - gdyż nie można być zarówno białym jak i czarnym a sama masoneria przez kościół określana jest w skrócie jako dyspozytura szatana na ziemi. Co bardziej wstrząsające owa masońska sekta tylko dla Żydów, jest najbardziej anty katolicką organizacją pod słońcem. Przedstawiają oni Jezusa Chrystusa jako zło wcielone, jako diabła sami zaś modlą się do niosącego światło lucyfera. Audiencja ta co gorsze nie była jedynym kontaktem papieża z tymi satanistami. Utrzymywał on z ich przedstawicielem stały kontakt. Poza kontaktami z t tą odrażającą sektą, papież Polak często gościł inne żydowskie sekty i organizacje, przed nimi drzwi zawsze były otwarte. Czy powyższa żydo-masońska sekta mogła pociągać za watykańskie sznurki do tego stopnia, że nawet papież musiał przed nimi ugiąć kark i oferować oficjalną audiencję w blasku dnia, łamiąc oficjalne stanowisko kościoła względem owych satanistów? Poruszyłem jedynie część mało znanych faktów dotyczących dziwnych konotacji papieża Polaka. Osoby głębiej zainteresowane tematem odsyłam do opracowań ks. Luigi Villa Powyższa tematyka jest bardzo trudna, szczególnie dla Polaków którzy papieża Polaka postrzegali jak światełko w tunelu trudnego okresu PRLowskiej opresji. Czy jednak tak samo nie było jeszcze nie tak dawno temu z Wałęsą? Masoneria reprezentująca szatana na ziemi jest bardzo przebiegła i tworzy ona historię świata na długo zanim się ta historia wydarzy. Z dzisiejszej perspektywy patrząc, okrągły stół był niczym innym jak wielkim teatrem i wielkim oszustwem. Ile takich teatrów siły zza parawanu urządziły ciemnemu/zdesperowanemu ludowi przez poprzednie dziesięciolecia a nawet wieki? Po 30 latach od tamtych wydarzeń coraz więcej Polaków widzi, że z opresji bolszewickiej najzwyczajniej na świecie przehandlowano nas w opresje komercyjno-satanistyczną reprezentowaną przez żydowskich bankierów z zachodu i ich "demo-krację". W rytm fanfar i wiwatów przeszliśmy z jednej niewoli w drugą. Tamta opresja charakteryzowała się pustymi półkami w sklepach i czołgami na ulicach, ta opresja natomiast chce gwałcić nasze dzieci już w przedszkolach nauczając braku różnic między chłopcem a dziewczynką, ukrytej pedofilii i wszelkich innych satanistycznych zboczeń tak obcych PRLwskiej opresji. Chciało by się powiedzieć "komuno wróć" ale to czysta ułuda. Zło będzie złem nie ważne czy założy maskę komunizmu, kapitalizmu czy papiestwa. Jakie są zatem szanse, że nauczymy się tę maskarady rozpoznawać zawczasu? Patrząc na deklarację Jarosława Kaczyńskiego, iż masoneria nie stanowi problemu obawiam się, że z takimi pseudo patriotycznymi ignoranckimi przywódcami nie mamy najmniejszych szans. Czy naprawdę zostaje nam już tylko modlić się o cud do Pana Boga? Dzieciństwo i młodość Papież-Polak przyszedł na świat 18 maja 1920 roku w Wadowicach w Małopolsce jako Karol Józef Wojtyła. Był drugim synem Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich. Rodzinę utrzymywał ojciec, który pracował jako wojskowy urzędnik w stopniu porucznika w Powiatowej Komendzie Uzupełnień. Mama przyszłego papieża była szwaczką. W młodości mały Karol nazywany był Lolkiem. Był chłopcem utalentowanym na wielu polach i wysportowanym. Grał w piłkę nożną i chętnie jeździł na nartach. Pasjonowały go wycieczki krajoznawcze. W wieku 9 lat stracił matkę, a jako 12-latek pożegnał zmarłego na szkarlatynę brata Edmunda. Uczył się w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach i już wówczas wyróżniał się silną, głęboką wiarą. Przystąpił w tym czasie do kółka ministranckiego. Podczas nauki w gimnazjum Karol Wojtyła zainteresował się też teatrem i chętnie występował w przedstawieniach. W 1938 roku ukończył gimnazjum i zdał maturę z oceną celującą, co otworzyło mu drogę do podjęcia studiów na większości uczelni w kraju, bez egzaminów wstępnych. Karol wybrał studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W trakcie nauki poznał Jana Tyranowskiego, prowadzącego dla młodzieży męskiej koło wiedzy religijnej, do którego się zapisał. II wojna światowa uniemożliwiła Karolowi Wojtyle dalsze studiowanie, dlatego zatrudnił się jako pracownik fizyczny w zakładach chemicznych Solvay, pracował też w kamieniołomie w Zakrzówku oraz w oczyszczalni wody w Borku Fałęckim. W czasie okupacji związał się z konspiracyjną organizacją polityczno-wojskową „Unia” i był członkiem Stronnictwa Pracy. Momentem zwrotnym dla młodego Karola Wojtyły był rok 1942, gdy postanowił studiować teologię i przystąpić do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie. W latach 1945-1946 pracował na uczelni jako asystent i prowadził seminaria z historii dogmatu. Powołanie do życia kapłańskiego W 1946 roku Karol Wojtyła został subdiakonem, a później diakonem. 1 listopada 1946 roku w kaplicy Pałacu Arcybiskupów Krakowskich przyjął święcenia z rąk kardynała Adama Stefana Sapiehy. Kontynuował swoje studia teologiczne na Papieskim Międzynarodowym Athenaeum Aneglicum w Rzymie. W 1948 roku obronił pracę magisterską pod tytułem „Pojęcie środka zjednoczenia duszy z Bogiem w nauce św. Jana od Krzyża” i otrzymał dyplom summa cum laude. W tym samym roku zdobył też stopień doktora za dysertację „Problemy wiary u św. Jana od Krzyża”. Jako wikariusz i katecheta pracował w parafii Wniebowzięcia NMP w Niegowici, a w 1949 roku przeniesiono go do parafii św. Floriana w Krakowie. Wykładał też na seminariach oraz na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1958 roku Karol Wojtyła został prekonizowany biskupem tytularnym Ombrii i biskupem pomocniczym Krakowa. Jego konsekracji dokonał na Wawelu arcybiskup Eugeniusz Baziak. W tym okresie Wojtyła został krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Brał również udział w obradach II soboru watykańskiego. W 1964 roku Karol Wojtyła został arcybiskupem metropolitą krakowskim, a podczas konsystorza w 1967 roku nominowano go na kardynała. Czerwony biret otrzymał w Kaplicy Sykstyńskiej od papieża Pawła VI. Przez lata współpracował z prymasem Polski, kardynałem Stefanem Wyszyńskim. 16 października 1978 roku na zwołanym po śmierci Jana Pawła I konklawe Karol Wojtyła został wybrany na papieża i na cześć swojego poprzednika, którego pontyfikat trwał nieco ponad 30 dni, przybrał imię Jana Pawła II. Jego kandydaturę poparło niemal całe zgromadzenie kardynałów. Jego pontyfikat trwał 27 lat i naznaczony był dążeniem do zjednoczenia się Kościoła z jednoczesnym poszanowaniem wyznawców innych religii. Papież wiele podróżował, dlatego św. Jan Paweł II nazywany jest słusznie papieżem – pielgrzymem. Jan Paweł II zmarł w Watykanie 2 kwietnia 2005 roku, a już 14 stycznia 2011 roku jego następca, papież Benedykt XVI, ogłosił go błogosławionym. 27 kwietnia 2014 roku Jan Paweł II został uznany świętym Kościoła katolickiego. Literacka działalność Jana Pawła II Już jako nastolatek Karol Wojtyła zaczął tworzyć poezję, ale jego talent literacki rozkwitnął po obronie pracy magisterskiej. Jego pierwszym zbiorem dzieł był „Renesansowy psałterz” z 1939 roku, który został jednak wydany dopiero w 1999 roku. W marcu 1946 roku napisał z kolei poemat „Pieśń o Bogu ukrytym”. Gatunkiem, w którym specjalizował się wówczas Karol Wojtyła była poezja metafizyczna. Jan Paweł II pisał prace naukowe, ale też publicystyczne. Jest autorem esejów filozoficznych, np. „Personalizm tomistyczny” czy „O humanizmie św. Jana od Krzyża”. Publikował swoje teksty w krakowskich periodykach katolickich, w miesięczniku „Znak” i „Tygodniku Powszechnym”. W 1960 roku za pośrednictwem wydawnictwa Towarzystwa Naukowego KUL wydał książkę „Miłość i odpowiedzialność”. Już jako kardynał Karol Wojtyła napisał dramaty „Przed sklepem jubilera” oraz misterium „Promieniowanie ojcostwa”. Co ciekawe, zrobił to pod pseudonimem Andrzej Jawień. Publikował też poematy, a w 1969 roku wydał filozoficzną monografię z zakresu antropologii pod tytułem „Osoba i czyn”. W 1972 roku napisał książkę traktującą o II soborze watykańskim. Katechezy papieża Jana Pawła II wygłaszane podczas pielgrzymek i na synodzie o rodzinie zostały opublikowane w formie książkowej w 1986 roku pod tytułem „Mężczyzna i niewiasta stworzył ich”. Dziś są nazywane „Teologią ciała”. Homilie i przemówienia papieża znalazły się w 27-tomowej serii Dzieje Wielkiego Pontyfikatu. W 25. roku sprawowania przez Jana Pawła II funkcji papieża opublikowany został jubileuszowy zbiór wszystkich utworów poetyckich Karola Wojtyły zatytułowany „Poezje zebrane. Tryptyk rzymski”. W 2002 roku ukazała się także kompletna antologia tekstów Jana Pawła II, poświęcona zagadnieniom integrującej się Europy pod tytułem „Europa zjednoczona w Chrystusie”. Do najbardziej znanych książek polskiego papieża zalicza się „Przekroczyć próg nadziei” z 1994 roku, „Dar i tajemnica” z 1996 roku, „Wstańcie, chodźmy” z 2004 roku oraz „Pamięć i tożsamość” z 2005 roku. Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach, niewielkim miasteczku nieopodal Krakowa, jako drugi syn Emilii i Karola Wojtyłów. Został ochrzczony w kościele parafialnym 20 czerwca 1920 r. przez ks. Franciszka Żaka, kapelana wojskowego. Rodzice nadali imię Karolowi na cześć ostatniego cesarza Austrii, Karola Habsburga. Rodzina Wojtyłów żyła skromnie. Jedynym źródłem utrzymania była pensja ojca – wojskowego urzędnika w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w stopniu porucznika. Edmund, brat Karola, studiował medycynę w Krakowie i został lekarzem. Wojtyłowie mieli jeszcze jedno dziecko – Olgę, która zmarła zaraz po urodzeniu. W dzieciństwie Karola nazywano najczęściej zdrobnieniem imienia – Lolek. Uważano go za chłopca utalentowanego i wysportowanego. 13 kwietnia 1929 r. zmarła matka Karola, a trzy lata później, w 1932 r., w wieku 26 lat, zmarł na szkarlatynę brat Edmund. Chorobą zaraził się od swojej pacjentki w szpitalu w Bielsku. Od września 1930 r. Karol rozpoczął naukę w ośmioletnim Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Nie miał żadnych problemów z nauką; już w tym wieku, według jego katechetów, wyróżniała go także ogromna wiara. 14 maja 1938 r. Karol zakończył naukę w gimnazjum, otrzymując świadectwo maturalne z oceną celującą, następnie wybrał studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zamieszkał z ojcem w Krakowie. W lutym 1940 r. poznał osobę ważną dla swego rozwoju duchownego. Był to Jan Tyranowski, który prowadził dla młodzieży męskiej koło wiedzy religijnej. Uczestniczący w nim Wojtyła poznał wówczas i po raz pierwszy czytał pisma św. Jana od Krzyża. 18 lutego 1941 r. po długiej chorobie zmarł ojciec Karola. Było to poważnym ciosem dla młodego chłopaka, który w 21. roku życia pozostał zupełnie bez rodziny. Po śmierci ojca Karol Wojtyła pozostał bez środków do życia. W normalnych czasach mógłby liczyć na studenckie stypendium, ale w czasie wojny uczelnie nie działały. Karol wykorzystał ten czas na intensywne samokształcenie. Środowisko akademickie utrzymywało więzi i działało w podziemiu. W 1942 i 1943 r. jako reprezentant krakowskiej społeczności akademickiej udawał się do Częstochowy, by odnowić śluby jasnogórskie (tradycja akademickich pielgrzymek majowych zapoczątkowana w 1936 r. trwa do dziś). Za jedną z najważniejszych dla siebie inicjatyw okresu okupacji Karol uważał pracę aktorską w konspiracyjnym Teatrze Rapsodycznym, pod kierownictwem Mieczysława Kotlarczyka (teatr działał pod auspicjami podziemnej organizacji narodowo-katolickiej Unia). W tym czasie powstało wiele utworów poetyckich Wojtyły, publikowanych później pod pseudonimem Andrzej Jawień (inne pseudonimy literackie to AJ, Piotr Jasień, a od 1961 r. – Stanisław Andrzej Gruda). Twórczość literacką kontynuował także w latach późniejszych. Karol podjął pracę jako pracownik fizyczny w zakładach chemicznych Solvay, początkowo w kamieniołomie w Zakrzówku, a potem w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim (obecnie na terenie Krakowa). Współpracownicy wspominali później, że każdą przerwę w pracy spędzał zatopiony w lekturze. W drodze do pracy wstępował do kaplicy Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Łagiewnikach, obok cmentarza, na którym w 1938 r. pochowano przyszłą świętą – s. Faustynę Kowalską. W 1942 r. wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie, nie przerywając pracy w Solvayu. W tym samym czasie rozpoczął w konspiracji studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. 29 lutego 1944 roku potrąciła go niemiecka ciężarówka wojskowa i dwa tygodnie musiał spędzić w szpitalu. Zapytany po latach, czy łączy w jakiś sposób ten wypadek z zamachem na swoje życie w 1981 roku, przyznał: „Tak, w obu przypadkach czuwała nade mną Opatrzność”. Kiedy w Warszawie wybuchło Powstanie, w Krakowie hitlerowski terror nasilił się (w tzw. „czarną niedzielę” 6 sierpnia 1944 r. Niemcy aresztowali ponad 7 000 mężczyzn). Wówczas kardynał Sapieha, chcąc ratować przyszłych kapłanów, zdecydował, że alumni mają zamieszkać w pałacu arcybiskupim. Tam Karol pozostał do końca wojny, do czasu odbudowania krakowskiego seminarium na Podwalu. 13 października 1946 r. alumn Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie Karol Wojtyła został subdiakonem, a tydzień później diakonem. Już 1 listopada 1946 r. kard. Adam Stefan Sapieha wyświęcił Karola na księdza. 2 listopada jako neoprezbiter Karol Wojtyła odprawił Mszę św. prymicyjną w krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu. 15 listopada 1946 r. wraz z klerykiem Stanisławem Starowiejskim poprzez Paryż wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia na Papieskim Międzynarodowym Athenaeum Angelicum (obecnie Papieski Uniwersytet św. Tomasza z Akwinu). Podczas studiów zamieszkiwał w Kolegium Belgijskim, gdzie poznał wielu duchownych z krajów frankofońskich oraz z USA. W 1948 r. ukończył studia z dyplomem summa cum laude. W lipcu 1948 r. na okres 7 miesięcy ks. Karol został skierowany do pracy w parafii Niegowić, gdzie spełniał zadania wikarego i katechety. W marcu 1949 r. został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie. Tam założył chór gregoriański, z którym wkrótce przygotował i odśpiewał mszę De Angelis („O Aniołach”). Swoich chórzystów zaraził pasją i miłością do gór – razem przewędrowali Gorce, Bieszczady i Beskid. Organizowali także spływy kajakowe na Mazurach. W Krakowie otrzymał też w końcu (1948) tytuł doktora teologii (którego nie dostał w Rzymie z powodu braku funduszy na wydanie drukiem rozprawy doktorskiej). Uzyskawszy po śmierci kard. Sapiehy urlop na pracę naukową, w latach 1951-1953 rozpoczął pisanie pracy habilitacyjnej, która, chociaż przyjęta w 1953 roku przez Radę krakowskiego Wydziału Teologicznego, została odrzucona przez Ministerstwo Oświaty i tytułu docenta Karol Wojtyła nie uzyskał (aż do roku 1957). W roku 1956 objął za to katedrę etyki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1958 r. Karol Wojtyła został mianowany biskupem pomocniczym Krakowa i biskupem tytularnym Umbrii. Przyjął wówczas, zgodnie z obyczajem, jako hasło przewodnie swej posługi słowa Totus tuus (łac. „Cały Twój”); kierował je do Matki Chrystusa. Konsekracji biskupiej ks. Karola Wojtyły dokonał 28 września 1958 r. w katedrze na Wawelu metropolita krakowski i lwowski, arcybiskup Eugeniusz Baziak. Współkonsekratorami byli biskup Franciszek Jop i biskup Bolesław Kominek. W tym okresie powstały najgłośniejsze prace biskupa Wojtyły, które przyniosły mu sławę wśród teologów: „Miłość i odpowiedzialność” (1960) oraz „Osoba i czyn” (1969). W 1962 r. został krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Na okres biskupstwa Karola przypadły także obrady Soboru Watykańskiego II, w których aktywnie uczestniczył. 30 grudnia 1963 r. Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Podczas konsystorza 26 czerwca 1967 r. został nominowany kardynałem. 29 czerwca 1967 r. otrzymał w kaplicy Sykstyńskiej od papieża Pawła VI czerwony biret, a jego kościołem tytularnym stał się kościół św. Cezarego Męczennika na Palatynie. Jako pasterz diecezji starał się ogarniać swą posługą wszystkich potrzebujących. Wizytował parafie, odwiedzał klasztory. W 1965 r. otworzył proces beatyfikacyjny siostry Faustyny Kowalskiej. Utrzymywał dobry i ścisły kontakt z inteligencją krakowską, zwłaszcza ze środowiskiem naukowym i artystycznym. Zyskał dojrzałość jako myśliciel, sięgając nie tylko do rozległej tradycji filozoficznej, lecz także do Biblii i do mistyki (zawsze był mu bliski święty Jan od Krzyża) i budując harmonijnie koncepcję z pogranicza filozofii oraz teologii: człowieka jako integralnej osoby. Stał się znanym poza Polską autorytetem. Był obok Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego najważniejszą postacią Episkopatu Polski. Z Prymasem Tysiąclecia ściśle współpracował, okazując szacunek dla jego doświadczenia i mądrości. W nielicznych wolnych chwilach nadal z chęcią jeździł na Podhale i w Tatry, chodził po górach, uprawiał narciarstwo. W nocy z 28 na 29 września 1978 roku po zaledwie 33 dniach pontyfikatu zmarł papież Jan Paweł I. 14 października rozpoczęło się więc drugie już w tym roku konklawe – zebranie kardynałów, mające wyłonić nowego papieża. 16 października 1978 roku około godziny w siódmym głosowaniu metropolita krakowski, kardynał Karol Wojtyła został wybrany papieżem. Przyjął imię Jan Paweł II. O godz. kard. Pericle Felici ogłosił wybór nowego papieża – HABEMUS PAPAM! Jan Paweł II udzielił pierwszego błogosławieństwa „Urbi et Orbi” – „Miastu i Światu”. 22 października na Placu Świętego Piotra odbyła się uroczysta inauguracja pontyfikatu, a następnego dnia pierwsza audiencja dla 4000 Polaków zgromadzonych w auli Pawła VI. Msza św. inaugurująca pontyfikat była transmitowana przez radio i telewizję na wszystkie kontynenty. Dla Polaków, w kraju rządzonym przez komunistów, była to pierwsza transmisja Mszy św. od czasów przedwojennych. 12 listopada Jan Paweł II uroczyście objął katedrę Rzymu – Bazylikę św. Jana na Lateranie, stając się w ten sposób Biskupem Rzymu. Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski, jak również pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, nie będącym Włochem. Wybór na głowę Kościoła osoby z kraju socjalistycznego wpłynął znacząco na wydarzenia w Europie Wschodniej i w Azji w latach 80-tych i 90-tych XX w. Pontyfikat Jana Pawła II trwał ponad 26 lat i był drugim co do długości w dziejach Kościoła. Najdłużej – 32 lata – sprawował swój urząd Pius IX (nie licząc pontyfikatu Piotra – pierwszego następcy Jezusa). Podczas wszystkich pielgrzymek Jan Paweł II przebył ponad 1,6 miliona kilometrów, co odpowiada 40-krotnemu okrążeniu Ziemi wokół równika i czterokrotnej odległości między Ziemią a Księżycem. Jan Paweł II odbył 102 pielgrzymki zagraniczne, podczas których odwiedził 135 krajów, oraz 142 podróże na terenie Włoch, podczas których wygłosił 898 przemówień. Z 334 istniejących rzymskich parafii odwiedził 301. Jego celem było dotarcie do wszystkich parafii, zabrakło niewiele. Jan Paweł II mianował 232 kardynałów (w tym 9 Polaków), ogłosił 1318 błogosławionych (w tym 154 Polaków) i 478 świętych. Napisał 14 encyklik, 14 adhortacji, 11 konstytucji oraz 43 listy apostolskie. Powyższe dane statystyczne nie oddają jednak nawet skrawka ogromnego dziedzictwa nauczania i pontyfikatu pierwszego w dziejach Kościoła Papieża-Polaka. Wprawdzie już począwszy od Jana XXIII papiestwo zaczęło rezygnować z niektórych elementów ceremoniału, jednakże dopiero Jan Paweł II zniwelował większość barier, przyjmując postawę papieża bliskiego wszystkim ludziom, papieża-apostoła. Chętnie spotykał się z młodymi ludźmi i poświęcał im dużo uwagi. Na spotkanie w Rzymie w roku 1985, który ONZ ogłosiła Międzynarodowym Rokiem Młodzieży, napisał list apostolski na temat roli młodości jako okresu szczególnego kształtowania drogi życia, a 20 grudnia zapoczątkował tradycję Światowych Dni Młodzieży. Odtąd co roku przygotowywał orędzie skierowane do młodych, które stawało się tematem międzynarodowego spotkania, organizowanego w różnych miejscach świata (np. w 1991 r. w Częstochowie, a w 2016 r. – w Krakowie). Chociaż kardynał Wojtyła rozpoczynając posługę Piotrową był – jak na papieża – bardzo młody (miał 58 lat), cieszył się dobrym zdrowiem i był wysportowany, to niemal cały jego pontyfikat naznaczony był cierpieniem. Choroby Jana Pawła II zaczęły się od pamiętnego zamachu na życie papieża. 13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie o godzinie papież został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę w brzuch oraz rękę. Ocalenie, jak sam wielokrotnie podkreślał, zawdzięczał Matce Bożej Fatimskiej, której rocznicę objawień tego dnia obchodzono. Powiedział później: „Jedna ręka strzelała, a inna kierowała kulę”. Cały świat zamarł w oczekiwaniu na wynik sześciogodzinnej operacji w Poliklinice Gemelli. Papież spędził wtedy na rehabilitacji w szpitalu 22 dni. Niestety, do pełnego zdrowia nie powrócił nigdy. Następstwa postrzału spowodowały liczne komplikacje zdrowotne, konieczność kolejnych operacji, pobyty w szpitalu. Zaraz po zamachu w przekazie nadanym przez Radio Watykańskie papież powiedział: „Modlę się za brata, który zadał mi cios, i szczerze mu przebaczam”. Później odwiedził zamachowca w więzieniu. Papież nigdy nie ukrywał swojego stanu zdrowia. Cierpiał na oczach tłumów, którym w ten sposób dawał niezwykłą katechezę. Wielokrotnie też podkreślał wartość choroby i zwracał się do ludzi chorych i starszych o modlitewne wspieranie jego pontyfikatu. W pierwszą rocznicę zamachu na Placu świętego Piotra, 13 maja 1982 r., papież udał się z dziękczynną pielgrzymką do Fatimy. Tam, podczas nabożeństwa, niezrównoważony mężczyzna Juan Fernández y Krohn lekko ugodził papieża nożem. Ochrona szybko obezwładniła napastnika, a papież dokończył nabożeństwo pomimo krwawienia. Na szczęście ten drugi zamach nie miał poważnych następstw. Jan Paweł II od początku lat 90. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża rozpoczęło się 1 lutego 2005 r. Przez ostatnie dwa miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w szpitalu i nie pojawiał się publicznie. Przeszedł grypę i zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolności oddechowej. W czwartek, 31 marca, wystąpiły u Ojca Świętego silne dreszcze ze wzrostem temperatury ciała do 39,6 st. C. Był to początek wstrząsu septycznego połączonego z zapaścią sercowo-naczyniową. Kiedy medycyna nie mogła już pomóc, uszanowano wolę papieża, który chciał pozostać w domu. Podczas Mszy św. sprawowanej przy jego łożu, którą Jan Paweł II koncelebrował z przymkniętymi oczyma, kardynał Marian Jaworski udzielił mu sakramentu namaszczenia. 2 kwietnia 2005 r. o godz. papież zaczął tracić przytomność. W tym czasie w pokoju umierającego czuwali najbliżsi, a przed oknami, na Placu św. Piotra modlił się wielotysięczny tłum. Relacje na cały świat nadawały wszystkie media. Wieczorem, przy łóżku chorego odprawiono Mszę św. wigilii Święta Miłosierdzia Bożego. Ok. godz. Jan Paweł II wszedł w stan śpiączki. Monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. O godz. osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć Jana Pawła II. Jan Paweł II odszedł do domu Ojca po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, które sam ustanowił. Pogrzeb Jana Pawła II odbył się w piątek, 8 kwietnia 2005 r. Uczestniczyło w nim na placu św. Piotra i w całym Rzymie ok. 300 tys. wiernych oraz 200 prezydentów i premierów, a także przedstawiciele wszystkich wyznań świata, w tym duchowni islamscy i żydowscy. Po zakończeniu nabożeństwa żałobnego, w asyście tylko duchownych z najbliższego otoczenia, papież został pochowany w podziemiach bazyliki św. Piotra, w krypcie bł. Jana XXIII, beatyfikowanego w 2000 r. 13 maja 2005 r. papież Benedykt XVI zezwolił na natychmiastowe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II, udzielając dyspensy od konieczności zachowania pięcioletniego okresu od śmierci kandydata, jaki jest wymagany przez prawo kanoniczne. Formalny proces rozpoczął się 28 czerwca 2005 r., kiedy zaprzysiężeni zostali członkowie trybunału beatyfikacyjnego. Postulatorem został ksiądz Sławomir Oder. 23 marca 2007 r. trybunał diecezjalny badający tajemnicę uzdrowienia jednej z francuskich zakonnic – Marie Simon-Pierre – za wstawiennictwem papieża Polaka potwierdził fakt zaistnienia cudu. Po niespodziewanym uzdrowieniu, o które na modlitwie prosiły za wstawiennictwem zmarłego papieża członkinie jej zgromadzenia, s. Marie powróciła do pracy w szpitalu dziecięcym. Przy okazji podania tej wiadomości ks. Oder poinformował, że istnieje kilkaset świadectw dotyczących innych uzdrowień za wstawiennictwem Jana Pawła II. 2 kwietnia 2007 r. miało miejsce oficjalne zamknięcie diecezjalnej fazy procesu beatyfikacyjnego w Bazylice św. Jana na Lateranie w obecności wikariusza generalnego Rzymu, kardynała Camillo Ruiniego. 16 listopada 2009 r. w watykańskiej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych odbyło się posiedzenie komisji kardynałów w sprawie beatyfikacji Jana Pawła II. Obrady komisji zakończyło głosowanie, w którym podjęto decyzję o skierowaniu do Benedykta XVI prośby o wyniesienie polskiego papieża na ołtarze. 19 grudnia 2009 r. papież Benedykt XVI podpisał dekret o uznaniu heroiczności cnót Jana Pawła II, który zamknął zasadniczą część jego procesu beatyfikacyjnego. Jednocześnie rozpoczęło się dochodzenie dotyczące cudu uzdrowienia przypisywanego wstawiennictwu polskiego papieża. 12 stycznia 2011 r. komisja Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych zaaprobowała cud za wstawiennictwem Jana Pawła II polegający na uzdrowieniu francuskiej zakonnicy. Zgodnie z konstytucją apostolską Jana Pawła II Divinus perfectionis Magister z 1983 r. ustalającą nowe zasady postępowania kanonizacyjnego, orzeczenie Kongregacji zostało przedstawione papieżowi, który jako jedyny ma prawo decydować o kościelnym kulcie publicznym Sług Bożych. 14 stycznia 2011 r. papież Benedykt XVI podpisał dekret o cudzie i wyznaczył na dzień 1 maja 2011 r. beatyfikację papieża Jana Pawła II. Dokonał jej osobiście podczas uroczystej Mszy Świętej na placu św. Piotra w Rzymie, którą koncelebrowało kilka tysięcy kardynałów, arcybiskupów i biskupów z całego świata. Liczba wiernych uczestniczących w nabożeństwie jest szacowana na 1,5 mln osób, w tym trzysta tysięcy Polaków. Warto wspomnieć, że Benedykt XVI uczynił wyjątek, osobiście przewodnicząc beatyfikacji swojego Poprzednika – jako zwyczajną praktykę Benedykt XVI przyjął, że beatyfikacjom przewodniczy jego delegat, a on sam dokonuje jedynie kanonizacji. Na datę liturgicznego wspomnienia bł. Jana Pawła II wybrano dzień 22 października, przypadający w rocznicę uroczystej inauguracji pontyfikatu papieża-Polaka. Papież Franciszek dokonał kanonizacji papieża-Polaka w niedzielę Bożego Miłosierdzia, 27 kwietnia 2014 r., w Rzymie. Do chwały świętych Jan Paweł II został wyniesiony razem z jednym ze swoich poprzedników, Janem XXIII. JAN PAWEŁ II (1920-2005) Karol Józef Wojtyła, późniejszy Jan Paweł II – papież, urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach jako syn Karola i Emilii, z domu Kaczorowskiej. Jego ojciec był żołnierzem – pracował jako urzędnik, zaś matka zajmowała się domem i dziećmi. Karol miał starszego o 14 lat brata Edmunda (lekarza) oraz siostrę Olgę, która zmarła zaraz po urodzeniu. Został ochrzczony 19 czerwca 1920 roku w pobliskim kościele pw. Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, z którym był związany do końca swojego pobytu w rodzinnym mieście. Miesiąc przed I Komunią Świętą zmarła jego matka. Od tej pory zajmował się nim ojciec – dbał o dobre wychowanie, naukę, patriotyzm i rozwój duchowy syna, który codziennie uczestniczył we Mszy Świętej. W Gimnazjum Męskim w Wadowicach dołączył do koła teatralnego, gdzie poznawał poezję i teatr. Kiedy miał 12 lat zmarł jego brat w wyniku zarażenia się szkarlatyną od swoich pacjentów. DZIAŁALNOŚĆ POZA GRANICAMI POLSKI Jego działalność znana była również poza granicami Polski. Brał liczny udział w kongresach i sympozjach naukowych. W Dykasteriach Watykańskich był członkiem Kongregacji pro institutione catolica, pro Sacramentis in Cultu Divino, Pro Cleris. Konsultorem Concilium de Laicis. Uczestniczył w Synodach Biskupów w latach 1967 – 1977, a w 1974 wybrany został na członka Rady Sekretariatu Synodu. Szczególnym wyrazem zaufania Ojca Św. Pawła VI do kard. Wojtyły była prośba o wygłoszenie rekolekcji Watykańskich w 1976 roku dla Ojca Świętego kardynałów i pracowników Kurii Rzymskiej. HABEMUS PAPAM Po śmierci papieża Pawła VI i jego następcy Jana Pawła I w wyniku konklawe – 16 października 1978 roku abp Karol Wojtyła został wybrany papieżem przyjmując imię Jan Paweł II. Był pierwszym Polakiem, a jednocześnie pierwszym od 445 lat biskupem Rzymu, który nie pochodził z Włoch. Jego wybór na Stolicę Piotrową znacząco wpłynął na dzieje Europy Wschodniej końca XX wieku. Pierwszą zagraniczną pielgrzymkę odbył do Ameryki Łacińskiej, co było nowością na tle poprzednich papieskich pontyfikatów. W trakcie trwającego 27 lat pontyfikatu odwiedził 135 krajów świata oraz odbył 142 podróże na terenie Włoch. Do ojczyzny pierwszy raz jako papież przybył 2 czerwca 1979 roku, podczas której wypowiedział pamiętne słowa: „Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi, tej ziemi”. Patriotyczna postawa i wsparcie Polaków żyjących w komunistycznym kraju przyczyniło się jeszcze bardziej do wzrostu jego autorytetu. Do Polski pielgrzymował jeszcze sześć razy. Podczas całego pontyfikatu Jan Paweł II niestrudzenie walczył o godność każdego człowieka sprzeciwiając się aborcji i eutanazji – cywilizacji śmierci. Znany był z podejmowania szeroko rozumianego dialogu międzyreligijnego i międzykulturowego. Potępiał antysemityzm, czego wyrazem była jego modlitwa przy Ścianie Płaczu w Jerozolimie. Pamiętając o ludziach młodych, zainicjował systematyczne spotkania z młodzieżą – Światowe Dni Młodzieży, które po raz pierwszy odbyły się w Rzymie w 1985 r. Swoje nauczanie przekazał wiernym w wielu listach, adhortacjach, konstytucjach apostolskich oraz czternastu encyklikach, m. in. Redemptor hominis, Dives in misericordia, Laborem exercens, Centesimus annus, Solicitudo rei socialis. Przekraczając wiele barier, zawsze był otwarty na drugiego człowieka. Wyraził to podczas spotkania z własnym zamachowcem, Alim Agcą, który 13 maja 1981 roku postrzelił papieża na Placu św. Piotra w Rzymie. SANTO SUBITO Od początku lat 90-tych Jan Paweł II zmagał się z chorobą Parkinsona, która była powodem spekulacji dotyczących ustąpienia papieża z urzędu. Ten pełnił jednak swoją posługę do śmierci. W ciągu ostatnich dni życia nieustannie towarzyszyli mu trwający na modlitwie wierni z całego świata. Odszedł 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21:37, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Niedzieli Bożego Miłosierdzia. Niespełna tydzień później, 8 maja, odbył się pogrzeb papieża, w którym uczestniczyło około 300 tysięcy pielgrzymów oraz głowy państw i przedstawiciele wszystkich wyznań świata. 28 czerwca 2005 roku za zgodą następcy Jana Pawła II, Benedykta XI, rozpoczął się proces beatyfikacyjny, którego postulatorem był ks. Sławomir Oder. 1 maja 2011 Jan Paweł II został ogłoszony beatyfikowanym, a 27 kwietnia 2014 roku podczas Niedzieli Bożego Miłosierdzia – świętym. Liturgiczne wspomnienie św. Jana Pawła II przypada 22 października, na pamiątkę uroczystego rozpoczęcia jego pontyfikatu. Fotografie: Archiwum Archidiecezji Krakowskiej

jan pawel 2 mason